Tomashi pisze:Czyli co? Sztuka walka mieczem ma być zamkniętą, hierarchiczną sektą, gdzie niższe stopnie są totalnie podporządkowane wyższym, które mają wyłączne prawo do decydowania o kierunku rozwoju niższych, niezależnie od ich doświadczenia?
Wchodząc między wrony... Japońskie SW są... japońskie. Tam hierarchiczność podniesiona jest praktycznie do rangi prawa. Zawsze jest ktoś nad tobą. Jak nie ma, to najczęściej oznacza, że niedługo trzeba się pożegnać z tym światem. Część z nas ma to szczęście że im to ktoś wytłumaczył i ciągle tłumaczy. Inni tego szczęścia nie mają i próbują szyć coś na własną rękę.
I ja nie mam problemu z tym, że Smailu tworzy swój styl miecza, czy istnieje coś takiego jak tsunami karate czy jeszcze jakieś inne badziewne "kenjutsu". Ale proszę bardzo - nie nazywajcie tego chłopaki Japońskimi Sztukami Walki. To są Polskie Sztuki Walki, które mają z japońskimi tyle wspólnego co ten sam rodzaj broni, portek i paska. No i jeszcze zerżnięta nazwa. Japońskie powinny mieć korzenie w Japonii. Nie w Polsce. I sama narodowość nie wystarczy do tego, by coś nazwać Japońskim
Tomashi pisze:
Iaido i Kenjutsu nadal są formą nauczania walki mieczem, to nie jest wylącznie umiejętność, przynajmniej dla części osob, na pokaz.
Ja nie piszę że Iaido jest na pokaz. Wprost przeciwnie. Iaido to mocno osobista sprawa. Ale jak wszystko inne potrzebuje bodźców, wyzwań itp. Jakoś ów XVI - wieczny bitewny stres trzeba zasymulować. Chłopaki od europejskiej szermierki naparzają się po głowach i mają swój naturalny tester rozsądku. My nie mamy. Bo Kendo nie jest rozsądne. Tam dwóch trafia jednocześnie bambusem w garnek i nikomu się krzywda nie dzieje. W iaido jest jeszcze gorzej - tu nikt nikogo nie trafia. Jodo daje olbrzymią możliwość testowania sensu wydarzeń w kata, ale żeby to skumać to ktoś to musi pokazać. I tym kimś jest najczęściej nauczyciel i jego szybki i bolesny bokken.
No ale nie ukrywajmy - kenjutsu, iaido, jodo i inne naginaty tak na serio to umarły 150 lat temu. Teraz to można co najwyżej starać się rozwijać siebie i dotrzeć do tego "bliżej nieokreślonego ideału". Jak ktoś robi Seitei to ideałem jego będzie książeczka. Jak ktoś robi Koryu to ideałem będzie
jego własny nauczyciel. I nikt inny. Bo Koryu jest sprawą tylko i wyłącznie pomiędzy nauczycielem a uczniem. Jak ktoś nie ma nauczyciela to nie ćwiczy Koryu. Co najwyżej powtarza serię ruchów bez znaczenia. Jak komuś nauczyciel umarł na początku własnej ścieżki to ma wielkiego pecha i albo sobie znajdzie innego, albo skupi się na Seitei
A co do szkoły własnej. Te stare nudne szkoły japońskie były kiedyś testowane w warunkach bojowych (w realu). Jak ktokolwiek z was (twórców) chce swoje techniki przetestować dziś??? Dlatego jedyną drogą jest nauka starego. Bo nic nowego się nie wymyśli. Nawet chłopaki od europejskiej szermierki (ktoś tu wrzucał niesamowite filmy jak się okładali żelastwem i mnie od patrzenia bolało wszystko) zdają sobie sprawę że to nie to. Jest mocno zbliżone, ale tylko zbliżone. Lepiej się pewno nie da. Bo nigdy nie wiadomo, czy ten nic nie znaczący siniak na ręce to nie była by rana kończąca spotkanie.
Co kto szuka... Jak ktoś lubi być sensei to tworzy swoje. Jak ktoś chce się czegoś nauczyć to się uczy.
